Bukowsko

Pierwsza wzmianka o Bukowsku pochodzi z 1361 r. Dokument, w którym Kazimierz Wielki nadał braciom Pawłowi i Piotrowi z Węgier ziemie koronne, wśród nich wymienia także Bukowsko. Z pisma tego wynika również, że już wtedy we wsi istniał kościół i parafia. W XV w. władze w Bukowsku sprawował samorząd na czele, którego stał sołtys, a później wójt. Wieś była wówczas dobrze zagospodarowana, posiadała własny młyn i karczmę.

Tragicznym wydarzeniem w dziejach Bukowska był najazd Tatarów w 1624 r., podczas którego spalona została cała wieś wraz z kościołem i dworem, a wielu mieszkańców trafiło w jasyr. Po tych ogromnych zniszczeniach niemal przez wiek osada była jakby uśpiona. Dopiero w XVIII w. widać zmiany na lepsze. W 1710 r. wybudowano kościół i plebanię. Do parafii bukowskiej należało wówczas 35 okolicznych wsi. W 1748 r. miejscowość zyskała prawa miejskie, nastąpił wówczas jej gospodarczy i handlowy rozkwit. Szczególnie rozwinął się tutaj handel bydłem, a odbywające się tu „jarmarki bukowskie” były słynne w całej okolicy. Z zapisków o pożarze dworu, który miał miejsce w 1772 r. wynika, że w Bukowsku w istniał wówczas browar, ratusz i stawy rybne.

Pod koniec XIX w. miasto osiągnęło swój największy rozkwit i stało się obok Sanoka i Rymanowa największym ośrodkiem rzemieślniczo-handlowych, z największym skupiskiem ludzi, w regionie. W 1883 r. zbudowano nowy kościół w stylu gotyckim. W 1902-1903 powstał tu również budynek sądu i areszt, oraz kancelarie adwokackie. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu niepodległości Bukowsko stało się gminą zbiorową. Podczas II wojny światowej było punktem przerzutowym na Węgry osób, którym groziło niebezpieczeństwo. W 1940 r. Niemcy urządzili obławę w wyniku, której aresztowano 56 osób, do domów powróciło jedynie 3. Wraz z zakończeniem wojny nie zapanował tu jednak spokój. W 1946 r. na miejscowość napadła UPA, która doszczętnie ją zniszczyła i wymordowała mieszkańców. Straty wojenne sprawiły, że obecnie Bukowsko jest jedynie wsią.

Przy okazji pobytu w Bukowsku warto zobaczyć wybudowany w latach 1883-1886 kościół Podwyższenia Krzyża Świętego, dzwonnicę i drewnianą plebanię z lat 1900-1925. Na uwagę zasługuje także cmentarz żydowski, kamienne pomniki na cmentarzu parafialnym oraz przydrożne kapliczki.