Domaradz
Rozległa miejscowość znana z pięknych panoram, dwóch zabytków drewnianej architektury sakralnej i tego, że cechuje się najwyższym w Polsce tzw. stopniem zasiedziałości. Mieszkańcom tak się tu podoba, że po prostu stąd nie wyjeżdżają...
Domaradz to osada położona nad Stobnicą, lokowana w 1359 r., z czasem, podobnie jak Blizne czy Brzozów, stała się własnością biskupów przemyskich. Jest jedną z największych osad wiejskich regionu, w zasadzie posiadając charakter miasteczka - znajdziemy tu kwadratowy rynek i zwartą zabudowę.
Warto odwiedzić Domaradz ze względu na kościół pw. św. Mikołaja, zbudowany zapewne przez ten sam warsztat ciesielski, który na zamówienie biskupów przemyskich wzniósł godną Listy UNESCO świątynię w Bliznem.
Rozwijający się intensywnie Domaradz potrzebował jednak większej świątyni, toteż w II poł. XIX w. kościół został istotnie powiększony – przedłużono go, dzieląc wnętrze na trzy nawy. Zyskując na funkcjonalności, stracił jednak typowo gotyckie cechy konstrukcyjne, przede wszystkim zaskrzynienia. Nie wpłynęło to na jego urodę – zachowuje i dziś strzelistość bryły i nadane mu przez średniowiecznych mistrzów piękno. Podkreśla je jeszcze drewniana dzwonnica, może nawet nie mniej „gotycka” niż sam kościół, choć powstała w 1936 r.
Wyposażenie wnętrza jest głównie barokowe, znajdujący się w świątyni i otoczony kultem obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy został przeniesiony do nowego kościoła, noszącego takież wezwanie, zbudowanego w latach 80. XX wg planów krośnieńskiego Gruzina – arch. Rubena Bardanaszwilego. Po kilkunastu latach prac kościół został konsekrowany w jubileuszowym 2000 r.
Przy drodze prowadzącej do Dynowa, w dzielnicy Zatyle znajdziemy kolejny drewniany kościół - pomimo tradycyjnego wyglądu jest to stosunkowo nowa świątynia, wzniesiona przez mieszkańców tej części Domaradza jako filialna w latach 1946-1950, nosi wezwanie Niepokalanego Serca NMP. Zastosowano tu po części tradycyjne rozwiązania architektoniczne i ciesielskie, oparte na konstrukcji zrębowej. Obecny, kwitnący wygląd zawdzięcza remontowi z lat 2008-2009.
fot.: wikimedia.com, M. Szadkowski, CC-BY (1), arch. Arete sp. z o.o. (2)
Warto odwiedzić Domaradz ze względu na kościół pw. św. Mikołaja, zbudowany zapewne przez ten sam warsztat ciesielski, który na zamówienie biskupów przemyskich wzniósł godną Listy UNESCO świątynię w Bliznem.
Rozwijający się intensywnie Domaradz potrzebował jednak większej świątyni, toteż w II poł. XIX w. kościół został istotnie powiększony – przedłużono go, dzieląc wnętrze na trzy nawy. Zyskując na funkcjonalności, stracił jednak typowo gotyckie cechy konstrukcyjne, przede wszystkim zaskrzynienia. Nie wpłynęło to na jego urodę – zachowuje i dziś strzelistość bryły i nadane mu przez średniowiecznych mistrzów piękno. Podkreśla je jeszcze drewniana dzwonnica, może nawet nie mniej „gotycka” niż sam kościół, choć powstała w 1936 r.
Wyposażenie wnętrza jest głównie barokowe, znajdujący się w świątyni i otoczony kultem obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy został przeniesiony do nowego kościoła, noszącego takież wezwanie, zbudowanego w latach 80. XX wg planów krośnieńskiego Gruzina – arch. Rubena Bardanaszwilego. Po kilkunastu latach prac kościół został konsekrowany w jubileuszowym 2000 r.
Przy drodze prowadzącej do Dynowa, w dzielnicy Zatyle znajdziemy kolejny drewniany kościół - pomimo tradycyjnego wyglądu jest to stosunkowo nowa świątynia, wzniesiona przez mieszkańców tej części Domaradza jako filialna w latach 1946-1950, nosi wezwanie Niepokalanego Serca NMP. Zastosowano tu po części tradycyjne rozwiązania architektoniczne i ciesielskie, oparte na konstrukcji zrębowej. Obecny, kwitnący wygląd zawdzięcza remontowi z lat 2008-2009.
fot.: wikimedia.com, M. Szadkowski, CC-BY (1), arch. Arete sp. z o.o. (2)
