Wystawa: Roman Górka, Jarosław Jakubczyk "Formy kontemplacyjne"

Wystawa: Roman Górka, Jarosław Jakubczyk "Formy kontemplacyjne"

Termin wystawy: 8 marca - 13 kwietnia 2024

Wernisaż wystawy: 8 marca (piątek) 2024 r., godz. 18:00

Kurator: Paweł Armata

Żyjemy w czasach chaosu. Nasze zmysły są nieustannie osaczane medialnym, nieznośnym szumem. Przed naszymi oczami coraz szybciej i bardziej przesuwa się nadmiar wszechrzeczy. Świat rzeczywisty, namacalny, organiczny powoli staje się zaledwie marną alternatywą dla wirtualnej ułudy. Jesteśmy coraz bardziej atakowani bodźcami, sensorycznie przepaleni, zmęczeni, za szybcy życiowo...
Dwaj wyjątkowi artyści - Roman Górka i Jarosław Jakubczyk. Dwa spojrzenia na prawdziwą naturę tworzywa i człowieka. Dwie tak różne, a jednocześnie pokrewne opowieści o otaczającym nas wszechświecie oraz energii, która ten niewyobrażalnie skomplikowany i piękny mechanizm napędza. Rzeźbiarskie wizje artystów prezentowanych na wystawie, są swego rodzaju odtrutką dla naszych zmysłów i wrażliwości. Stanowią sposobność niemal fizycznego dotknięcia, wpatrzenia się w to co realne. To przynajmniej chwilowe wyjście z otaczającego nas chaosu.
Wystawa „Formy kontemplacyjne” to specjalna dla nas okazja do zwolnienia, lub nawet zatrzymania się na chwilę w codziennym pędzie. Kontemplacja - z natury rzeczy - zmusi nas do wyciszenia, skłoni do refleksji. Natomiast prezentowane formy rzeźbiarskie wraz z doznaniami estetycznymi - miejmy nadzieję - ujawnią pełną wrażliwość tak twórców jak i odbiorców.

Roman Górka
Miarą mistrzostwa Romana Górki jest jego ogromny dorobek twórczy w zakresie rzeźby drewnianej.
Górka jest rzeźbiarzem „totalnym”. Bez reszty oddany perfekcjonizmowi rzemieślniczemu i jedynemu - najukochańszemu - tworzywu jakim jest drewno. Dla niego w twórczości wszystko zaczyna się i kończy w drewnie. Drewno w jego oczach, umyśle i rękach jest niczym objawiona ludziom świętość. Wielokrotnie też w swojej twórczości realizował drewniane przedstawienia sakralne do świątyń i innych miejsc kultu.
Poza tym Górka jest wyjątkowo czułym narratorem natury, przez lata uważnie obserwującym i analizującym jej wielorakie formy. Zna na wskroś tajniki portretowanych form roślinnych, zwierzęcych, ludzkich. Częstym motywem pojawiającym się w jego pracach są ptaki. Wyjątkowo poruszające są jego rzeźby niby polnych strachów - jakby świątków przydrożnych czy drzewopodobnych form, układanych powiewem niewidzialnego wiatru.
Pośród rozlicznych motywów kreowanych przez niego jest jeszcze jeden - niezwykle istotny - człowiek. Pokazywany z różnych perspektyw, różnych spojrzeń; zawsze jednak w kontekście jego ziemskich zmagań z nieprzewidywalnym i bezwzględnym losem. Przejawia się to w pracach nawiązujących do postaci z mitologii, religii chrześcijańskiej, innym razem jakby ekshumowanych z mrocznych odmętów ludzkich historii.
Tym co spaja w monolityczną, koherentną całość tę tak wielowątkową twórczość Romana Górki, jest nierozerwalność idei z formą. Jego rzeźby są niebywale metaforyczne, poetyckie, wieloznaczne - i zawsze perfekcyjne warsztatowo. W tym wszystkim jest wierny swojej artystycznej intuicji. Nieodmiennie traktuje drewno - w którym tworzy - z wielkim szacunkiem a jednocześnie z czułością.
Jak sam twierdzi - świadomie rezygnuje z tworzenia teorii o tematach swoich prac. Robi to na korzyść poszukiwań tajemnicy, zagadki w niewytłumaczalnym oddziaływaniu dzieł sztuki na odbiorcę.

Jarosław Jakubczyk
Jarosław Jakubczyk jest artystą wyjątkowym, nie tylko pod względem stosowanych technik wizualnego przekazu; jest filozofem o ogromnym wyczuleniu na to, co widzialne i niewidzialne. Jest bacznym obserwatorem i jednocześnie narratorem otaczającej rzeczywistości. Analizując wchłonięty przez siebie świat, łączy niedostrzegalne dla większości osób fakty, wyciąga wnioski, by potem scalić je w skompresowane treściowo, odpowiednio uproszczone a jednocześnie wyszukane formy.
Tworzy swoje prace w cyklach. Nadaje im spójny charakter opowieści zamykanych podobieństwem do poszczególnych rozdziałów „życiowej księgi mądrości”.
Nie bez znaczenia są także wybierane do tworzenia prac materiały. Poczynając od drewna, któremu pomimo obróbki pozwala pozostać do końca sobą, poprzez nasiona, źdźbła roślin, patyki, muszle, a kończąc na blasze, szkle, a nawet gotowych przedmiotach użytkowych.
Wszystko to oprócz organicznego, naturalnego piękna, nosi znamiona tworzyw symbolicznych dla ludzkości – on o tym wie i z premedytacją je wykorzystuje dla zwiększenia siły przekazu.
Wszystkie te piękna i moce Jarosław Jakubczyk sprawnie warsztatowo, inteligentnie splata w swoje asamblaże - „spiralne opowieści”.
Cechą bezdyskusyjną jest niebywała wrażliwość artysty na otaczający świat, na przyrodę z jej widzialnym, organicznym i ukrytym boskim pięknem, czego dowodem są pojawiające się dość często skojarzenia z tekstami filozoficznymi i biblijnymi.
Twórca skrupulatnie gromadzi swoje opowieści w wymyślnych formach. Zamyka istotne dla niego wycinki czasu w bezcennych kapsułach pozostawionych dla innych ludzi - tych współczesnych i przyszłych.
Parafrazując słowa Zbigniewa Herberta o twórczości Nowosielskiego - Jarosław Jakubczyk stwarza własny świat będąc „konsekwentnym stylizatorem”, ale zawsze opierając ten przez siebie kreowany świat, na doświadczeniach świata realnego.
W całej dotychczasowej twórczości artysty kluczowym jest dla mnie cykl „Dom. Droga. Czas.” Tytuł charakteryzujący zawarte w nim prace - słowa, które najpełniej odzwierciedlają twórczość Jarosława Jakubczyka. Słowa bardzo konkretne, a jednocześnie maksymalnie metaforyczne, metafizyczne. Trzy nierozerwalne, przenikające się wzajemnie elementy opowieści autora o naturze, świecie, wierze, życiu człowieka i jego miejsca w tym „wszystkim”.
Jaki zatem wniosek dla widza stającego przed dziełami Jarosława Jakubczyka…?
Patrzeć na nie i kontemplować, przeżywać. Trawić wewnętrznie jak bezkres oceanu, lub kosmosu. Wejść po kostki - po pas - do wody, skierować wzrok ku górze i ulec zniewalającej hipnozie tajemnicy. Świata prowokującego do własnych przemyśleń, emanującego niepokojącym pięknem bezkresu...

Paweł Armata

Roman Górka. Urodził się w 1940 roku w Mizuniu Starym. W latach 1958-59 był uczniem zakopiańskiego Liceum Kenara. Tam też pobierał lekcje z malarstwa u Tadeusza Brzozowskiego i z rzeźby u Władysława Hasiora. Studia ukończył w Instytucie Wychowania Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie -Skłodowskiej w Lublinie. Dyplom otrzymał w 1980 roku. Zorganizował kilka wystaw indywidualnych między innymi w Warszawie /Nagroda MKiSz - 1970 r. , w Galerii „Atrium” w Krośnie – 1982r. i w BWA w Krośnie - 2016 r. , w Muzeum Regionalnym w Jaśle - 2011 r. Brał udział w wystawach środowiskowych, okręgowych i ogólnopolskich. Dwukrotnie był laureatem III Nagrody w konkursie "Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku" w BWA w Rzeszowie. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych w Niemczech, Norwegii, Austrii i USA. Był długoletnim pedagogiem Liceum Plastycznego w Miejscu Piastowym. Mieszka i tworzy we Frysztaku.

Jarosław Jakubczyk. Urodził się w 1969 r. w Częstochowie. Od dzieciństwa związany z miejscowością Rogi na Podkarpaciu. Absolwent Państwowego Liceum Stuk Plastycznych w Miejscu Piastowym. Studiował w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie. Dyplom z wyróżnieniem z rzeźby uzyskał w 1995 r. w pracowni profesora Jana Hermy. Od 1998 roku mieszka w Siemianowicach Śląskich. Tworzy głównie formy przestrzenne, rzeźby – asamblaże, których bazą jest zazwyczaj drewno. Uczestnik wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych, oraz przedsięwzięć artystycznych. Jego prace znajdują się w zbiorach państwowych i prywatnych.